Hayatımız tekerrürlerden mi ibaret? Heyecanlarımız mı bizi tekerrürlere sürükleyen? Meşguliyetlerimiz mi? İşimiz mi? Ebeveynlerimiz mi kendi hayatlarının aynası olarak? Yoksa sadece annemiz mi dikkatimizi dağıtan? Hayatta her ne kadar bir yer edinmiş olsak da yabancısı olduğumuzdan gitmek istediğimiz yer için bir not kâğıdına ihtiyaç duyarız zaman zaman, doğru ifade edebilmektir amacımız. Bilmediğimizden yani.
Sonra bakarız aynı noktadayız. Söveriz, annemiz vardır hala yanımızda. Ve bu içinden çıkamadığımız bir paradoksa dönmüştür: Zor anlarda hep annemizin oluşu. Bizi zor ana getiren neydi? Zamanında hatalar yapmadan doğruya doğruca gitmemiz… Dersimizi alırız, bir daha ki sefere hazırlıklı oluruz artık ve dikkatimizi dağıtmasına izin vermeyiz hiç bir şeyin. Her ne kadar dağıtılmaya çalışılsa da hala. Sonuçta doğru noktaya varacağımızdan yine de emin olamayız yol almaya devam ederken ama yolda olmak da zorundayızdır.
Basit, biri sıradan diğeri beklenmedik iki farklı diyalog yapısı ile örülü ”Taxi”; insanların dış görüntüsüne ait duruşu ve anlık ruhani ihtiyacına göre nasıl da birbirinden farklı olduğunu yansıtır.
Filmin bir döngüye oturtulması ve karakter çizimi sempatiklik dozunu arttırsa da kısanın belki de olması gerekenden kısa kalışı ya da zamanın içinin doldurulamayışı ile verilmek istenilen mesajın yerine ulaşmayıp konunun sempatikliğin kucağına bırakılmasına sebep olmuştur.
Konuk Yazar: Eren ERGÜN
Cineritüel’e yazıları ile katkıda bulunan konuk yazarlarımızın ortak hesabıdır.
